James_Henry_ _Dom_na_Placu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

z twojej dobroci i opieki.
Ten zaskakujący wywód uświadomił nagle doktorowi, że nie doceniał córki; u
panny, która objawiła nieoczekiwanie bierny upór, obiekcja taka zasługiwała
bodaj na coś więcej
niż uznanie. Doktor jednak poczuł się dotknięty dotknięty do żywego i temu
przynajmniej dał wyraz.
Cóż za niesmaczne myśli przychodzą ci do głowy odrzekł. Czy to pan
Townsend wpadł ma taki pomysł?
O nie, to mój własny zapewniła skwapliwie Katarzyna.
To zachowaj go dla siebie odparł doktor, bardziej niż dotąd przekonany o
tym, że dziewczyna powinna wybrać się do Europy.
ROZDZIAA 23
Maurycy Townsemd nie miał uczestniczyć w tej podróży, tak samo jak nie
przewidziano w niej pani Penniman, która wdzięczna byłaby za zaproszenie, lecz
(trzeba jej oddać sprawiedliwość) znosiła swój zawód w sposób zaiste godny damy.
Chętnie bym zobaczyła dzieła Rafaela i ruiny... ruiny Panteonu zwierzyła się
pani Almond ale z drugiej strony, nie martwię się, że przez najbliższych parę
miesięcy będę sama i zażyję spokoju na Placu Waszyngtona. Potrzebuję
wytchnienia; przez te ostatnie cztery miesiące przeżyłam tak wiele.
Pani Almond uważała, że brat jest wręcz okrutny nie zabierając biednej Lawinii
za granicę, łatwo wszakże zrozumiała, że jeśli ekspedycja ta ma sprawić, że
Katarzyna zapomni o kochanku, nie jest w interesie brata dostarczyć córce
towarzyszki w postaci najlepszej przyjaciółki owego kawalera. Gdyby Lawinia nie
była taka głupia pomyślała może by i zwiedziła ruiny Panteonu." I pani A1-"
mond nie mogła odżałować nierozwagi siostry, mimo jej zapewnień, iż rzeczone
relikty znała z częstych i wysoce zadowalających opisów pana Pennimana. Pani
Penniman doskonale pojmowała, że brat przedsięwziął ów zamorski wojaż, chcąc w
ten sposób zastawić pułapkę na wierność Katarzyny, toteż otwarcie podzieliła się
tym przekonaniem z bratanicą.
On myśli, że w ten sposób zapomnisz o Maurycym powiedziała. (Teraz już
zawsze mówiła o młodzieńcu: Maurycy-) Co z oczu, to z serca, sama rozumiesz.
Sądzi, że jak zobaczysz te wszystkie cuda, to przestaniesz sobie nim zaprzątać
głowę.
Katarzyna miała minę wielce zaniepokojoną.
Jeśli tak sądzi, to powinnam go uprzedzić. Pani Penniman potrząsnęła głową.
Powiesz mu potem, moja złota, jak już się natrudzi, wykosztuje. Niech ma, na
co zasłużył. Po czym dodała, już w tonacji łagodniejszej, że rozkosznie chyba
jest rozmyślać o tych, co nas kochają, pośród ruin Panteonu.
Dezaprobata ojca napawała, jak wiemy, dziewczynę dojmującym smutkiem tym
smutkiem najczystszym, najbardziej wielkodusznym, bez cienia niechęci czy urazy.
Gdy jednak ojciec zbył tak krótko, pogardliwie jej obiekcje co do korzystania z
dobrodziejstw jego domu, po raz pierwszy w żalu Katarzyny błysnęła iskra gniewu.
Wyczuła wzgardę i dotknęło ją to do żywego; ta uwaga o jej złym guście przez
trzy dni nie dawała jej spokoju. Przez te trzy dni dziewczyna poczynała sobie
mniej rozważnie, nabrała bowiem przekonania niejasnego wprawdzie, lecz
zgodnego z jej poczuciem krzywdy że oto uwolniona już została od pokuty i może
robić, co uzna za właściwe. Uznała więc za właściwe napisać do Maurycego, by
spotkał się z nią na Placu i zabrał na przechadzkę. Uważała, że skoro z szacunku
dla ojca wybiera się do Europy, może udzielić sobie przynajmniej takiej
satysfakcji. Czuła się teraz pod każdym względem swobodniejsza, śmielsza. Jakaś
nieznana siła pobudzała ją do działania. Teraz nareszcie miłość zawładnęła nią
bez granic, bez zastrzeżeń.
Maurycy spotkał się z nią ostatecznie i odbyli długi spacer. Zaraz też
opowiedziała mu, co zaszło że ojciec zapragnął na jakieś sześć miesięcy zabrać
ją do Europy, ona zaś bezwzględnie zrobi to, co on, Maurycy, uzna za najlepsze. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum