Allegri_Renzo___Cuda_ojca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

śladu. Dwa dni pózniej Ojciec Pio zaczął znów odprawiać Mszę św.,
spowiadać i spotykać się z wiernymi.
43
W liście z 13 sierpnia tegoż roku, pisanym do jednego ze swych
synów duchowych, Ojciec Pio potwierdził, iż zawdzięcza swe nagłe,
cudowne wyzdrowienie Matce Bożej Fatimskiej. �Podziękuj w moim
imieniu Przenajświętszej Dziewicy - pisał - gdyż akurat w dzień Jej
wyjazdu od nas poczułem się dobrze�".
W kwietniu 1967 roku miałem sposobność przeprowadzenia wy-
wiadu z Ojcem Pio w klasztorze Matki Boskiej łaskawej w San
Giovanni Rotondo. Napomknąłem wtedy o tym cudownym wydarze-
niu i spytałem go, czy jest prawdą, iż uzdrowiła go Matka Boska.
Wybuchnął płaczem: Tak, tak - uzdrowiła mnie Przenajświętsza
Dziewica".
Ojciec przełożony odprowadzając mnie do drzwi powiedział:
Zawsze kiedy porusza się ten temat, Ojciec Pio wybucha płaczem.
Wiele razy chciał nam o tym opowiedzieć, lecz za każdym razem,
kiedy zaczyna swą opowieść, rozpłakuje się ze wzruszenia".
Widzą dwie mamy"
Matka Boska była przy Ojcu Pio również w momencie jego śmier-
ci. Potwierdził to czuwający przy nim po nocach o. Pellegrino
z Sant' Elia a Pianisi. W razie potrzeby służył mu pomocą. To on
towarzyszył mu również w ostatnich godzinach jego życia. Oto, co
opowiedział mi o. Pellegrino:
W pewnej chwili zauważyłem, że Ojciec Pio uporczywie wpa-
truje się w ścianę. Jego blada i cierpiąca twarz nagle rozpromieniła
się. Podszedłem bliżej jego łóżka. Spostrzegłszy mnie, zapytał
pokazując na ścianę: �A tam, kto to jest?�.
�Zdjęcia najbliższych Ojca - mamy, taty oraz niektórych z na-
szych chorych� - odrzekłem.
A on na to: �Widzę dwie mamy�.
Pomyślałem, że zle widzi. Podszedłem więc do ściany i wskazując
na zdjęcie powiedziałem: �To jest mama Ojca�.
Ojciec Pio spojrzał na mnie i rzekł: �Nie martw się, ja doskonale
widzę. Ale tam są dwie mamy�.
44
Wtedy zrozumiałem, że tą �drugą mamą� jest Maryja.
Wszyscy wiedzieliśmy, że Ojciec Pio miewał często wizje Matki
Bożej. Ja sam bywałem świadkiem takich jego niezwykłych doświad-
czeń. Niekiedy, z ukrycia, obserwowałem go modlącego się.
Słyszałem często, że z kimś rozmawia. W czasie tych rozmów jego
twarz promieniowała jakimś dziwnym, pięknym światłem. Owej
ostatniej nocy nie rozmawiał z �dwiema mamami�, ale zachwyt
malujący się na jego twarzy zdradzał, że kogoś widzi".
Ojciec Pio nie tylko miewał wizje Chrystusa, Maryi czy świętych.
Stawały przed nim również dusze zmarłych. Prosiły o modlitwę albo
też po prostu przynosiły ze sobą jakieś wieści. Wiele osób opowie-
działo mi, że obserwując Ojca Pio częstokroć zdawało się najpierw
jakby mówił sam do siebie. Dopiero pózniej okazywało się, że
rozmawiał z dawno zmarłymi osobami.
Oto, co przydarzyło się Angelowi Battistiemu, zarządcy Domu
Ulgi w Cierpieniu, w czasie omawiania z Ojcem Pio codziennych,
zwyczajnych spraw:
Podczas gdy ja czytałem mu na głos jakiś ważny list - zeznał mi
Battisti - Ojciec Pio żywo gestykulował i rozmawiał patrząc w zu-
pełnie inną stronę. Aatwo można było się domyślić, iż dialog swój
prowadził z kimś niewidzialnym dla mych oczu. Osłupiałem przery-
wając czytanie listu, co nie umknęło uwadze Pio. Powiedział mi
wtedy: �Kiedy przychodzisz do mnie na pogawędkę, nie zwracaj
uwagi na to, co robię. Robię cztery, pięć rzeczy naraz, bo nie mam
czasu na to, by wykonywać każdą rzecz z osobna. Chyba rozu-
miesz? Odrzekłem wtedy: �Rozumiem Ojca. Niech Ojciec będzie
spokojny, dostosuję się�. Zresztą, jak mogłem tego nie wiedzieć?".
Czterech pielgrzymów
Ojciec Alberto D'Apolito dowiedział się wprost od samego Ojca
Pio o wielu jego spotkaniach z przybyszami z zaświatów.
Kiedy był w dobrym nastroju do zwierzeń, dawał upust swym
zdolnościom gawędziarskim i bardzo ciekawie opowiadał" - wyznał
45
mi o. Alberto. - Był świetnym narratorem. Lubił snuć swe opowieś-
ci wieczorami, po kolacji. Ja i inni młodzi zakonnicy siadywaliśmy
wokół niego, jakby był naszym dziadkiem, a on zaczynał swą
gawędę.
Któregoś wieczora opisał nam takie oto zdarzenie: Byłem sam
w sali kominkowej i grzałem się przy ogniu, bo na dworze panował
okropny ziąb. Było już pózno, wszyscy bracia rozeszli się do swych
cel. Nagle dostrzegłem tuż obok mnie czterech nie znanych mi
zakonników. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum