Brown Debra Lee Cenniejsza niz zloto

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

niego podobny, choć już mocno posiwiały mężczyzna.
Miał te same ciemne oczy i tę samą wydatną szczękę,
a pod eleganckim szarym garniturem prężyły mu się wę�
zły mięśni. To musiał być ojciec Willa.
Zauważyła też, że mimo podobieństwa różnili się od
siebie. W oczach Willa malowała się nieprzebrana gorycz.
Z posępną i nieprzeniknioną miną obserwował ruchy ojca.
W pewnej chwili pan Crockett podniósł się z fotela, stanął
tyłem do syna i otworzył drzwi ciężkiego stalowego sejfu.
Kate była bliska płaczu. Crockett rzucił na biurko cięż�
ki płócienny worek i pchnął go w stronę Willa. Ten bez
słowa odliczył siedemset dolarów w nowych, błyszczą�
cych dwudziestodolarówkach.
Zaraz, zaraz, pomyślała Kate. Siedemset dolarów?
Przecież to nie wystarczy dla nas dwojga. Jej bilet do Ir�
landii kosztował prawie sześćset.
Ojciec powiedział coś do Willa i ponownie pchnął wo�
rek w jego kierunku. Will uparcie pokręcił głową, wsunął
odliczoną sumę do wyświechtanej skórzanej sakiewki Lia-
ma Denningtona i schował ją do kieszeni.
Kate rozumiała, jak wiele kosztowało go spotkanie
z ojcem. Zapomniał o swojej dumie i o wartościach, które
wyznawał. Niczym żebrak przyszedł po prośbie. Teraz nie
mogła zrobić nic innego, jak tylko przyjąć ten dar serca
i wrócić do Irlandii.
Chciała uwolnić go od siebie.
Przecież jej nie chciał. I tyle, jeśli chodzi o miłość.
Coldwell Crockett znów odwrócił się plecami, żeby
zamknąć sejf. Kate przez jedną krótką chwilę widziała
grymas cierpienia malujący się na twarzy Willa.
Otarła łzy z oczu i patrzyła dalej. Bankier wyciągnął
wypielęgnowaną dłoń do syna. Will zawahał się. Wreszcie
zdawkowo uścisnął rękę ojca i wymruczał kilka słów po�
dziękowania. A może zapewniał, że na pewno spłaci po�
życzkę co do ostatniego centa?
Kate nie mogła powstrzymać płaczu. Prawie nic już nie
widziała. Zdawała sobie tylko sprawę, że musi jak naj�
szybciej wrócić do gospody. Zanim pobiegła na ulicę, zo�
baczyła jeszcze kątem oka, że po wyjściu syna Coldwell
Crockett ciężko opadł na fotel i ukrył twarz w dłoniach.
- Nie ma lampy? - zapytał Will, wchodząc do maleń�
kiej izby w gospodzie. Nie było go prawie dwie godziny.
Przez ten czas słońce już dawno zaszło za horyzontem.
- Nie. - Kate podciągnęła nogi na wąskie łóżko, żeby
mu zrobić trochę miejsca. - Nawet nie dali świecy.
- Wniosek z tego, że w San Francisco trzydzieści do�
larów za pokój nie jest zbyt wygórowaną sumą - mruknął
Will.
Zdjął kurtkę i z kieszeni koszuli wyjął sakiewkę z pie�
niędzmi. Zdecydowanym ruchem położył ją na stole ra-
zem z biletem na podróż do Irlandii. Kupił go po drodze
z banku.
Kate w milczeniu popatrzyła na bilet.
- Statek wypływa jutro wraz z wieczornym odpły�
wem. Rozmawiałem z kapitanem i załatwiłem wszystkie
formalności. Możesz wejść na pokład już rano.
Zdziwiło go, że nie zapytała, jak zdobył bilet i pienią�
dze. Prawdę mówiąc, nic nie powiedziała.
W sumie powinien być zadowolony, że wszystko mu
się udało. Przecież spełnił swój obowiązek. A jednak nie
potrafił się cieszyć.
- Jadłaś już kolację? - spytał, wskazując na suszone
śledzie leżące na stole. Rybie łuski pobłyskiwały we wpa�
dającym przez nieosłonięte okno migotliwym blasku uli�
cznej latarni.
- Nie jestem głodna.
On też nie był.
- W takim razie chyba lepiej będzie, jak pójdziemy
spać.
Zdjął buty i wyciągnął się na cienkim kocu rozpostar�
tym na twardej podłodze.
Kiedy usłyszał, że Kate zaczęła się rozbierać, grzecznie
przewrócił się na drugi bok. Westchnęła ciężko. Od trzech
dni już nie leżała w prawdziwym łóżku. Ostatnim razem
nie była sama. Will spał przy niej. Czuła wtedy jego za�
pach i ciepło bijące od ciała. Była całkiem bezpieczna,
spokojna, zrelaksowana... po prostu szczęśliwa. Nie miała
kłopotów z zaśnięciem.
Will przymknął oczy, wspominając smak jej pocałun�
ków, miękkość skóry i wyraz jej oczu w chwili, kiedy
w miłosnym uniesieniu wykrzyczała na głos jego imię.
Godzinę pózniej, kiedy poruszył się i odwrócił głowę,
miał wrażenie, że wciąż przebywa w krainie sennych ma�
rzeń. Kate patrzyła na niego znad krawędzi łóżka. Podu�
szkę miała spiętrzoną wysoko pod głową, żeby go
wyraznie widzieć.
Nie, to nie był sen.
Pod plecami czuł zimną i twardą podłogę. Kate przy�
glądała mu się niemal błagalnym wzrokiem. Bez słowa
odchyliła kołdrę w niemym zaproszeniu.
Nie potrzebował żadnej innej zachęty.
ROZDZIAA DWUDZIESTY
Wiedział, że zle postępuje. Wiedział, że za żadne skar�
by świata nie powinien wykorzystywać jej chwilowej sła�
bości.
W ciągu ostatniego tygodnia Kate przeżyła więcej niż
niejedna inna kobieta przez całe życie. Will wmawiał so�
bie w duchu, że tylko dlatego zgodził się z nią położyć,
by dać jej trochę wytchnienia po ostatnich emocjach. Po�
trzebowała ciepła i opieki, a nie seksu.
Nagle poczuł dotyk jej ust. Pocałunek zdradzał, że Kate
nie chodzi wyłącznie o opiekę. Oplotła go rękami w pasie
i splotła nogi z jego nogami.
Westchnęła z ulgą, kiedy ostrożnie zaczął ją całować.
Tym razem pieścił ją powoli, z namysłem. W niczym to
nie przypominało dzikiej i nieokiełznanej furii ich pierw�
szej nocy.
Kate była ciepła, miękka i oczekująca. Will wciąż je�
szcze nie potrafił pozbyć się skrupułów. Spod oka zerknął
na jej twarz, skąpaną w srebrzystym księżycowym blasku, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum