Gordon Lucy Bracia Rinucci 02 WĹoski kaprys

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sprawdzić, czy wina leży po jego stronie, wolał się rozwodzić. Freda
chciała pozostać panią Ranley, więc podczas dłuższego pobytu męża za
granicą pojechała do Londynu. Szukała mężczyzny, który da jej dziecko,
które mogłoby uchodzić za potomka George'a.
- Przesiadywała w barach, czekając na odpowiedniego kandydata? -
zapytał Ruggiero z goryczą. - No i ja wpadłem jej w oko. Dlaczego mnie
wybrała?
94
RS
- George kiedyś miał czarne włosy, takie jak ty. Poza tym
przebywałeś w Anglii tylko czasowo, co według niej stanowiło duży plus.
Ruggiero długo milczał, ale wreszcie cicho zapytał:
- Nie zależało jej na mnie ani trochę, prawda? Bądz szczera.
- Chyba nie.
- Po prostu się przydałem. - Murzyn zrobił swoje, Murzyn może
odejść. Cała ta tajemniczość, która zdawała mi się urzekająca... Ona tylko
nie chciała, bym ją kiedykolwiek odszukał.
- Niestety.
Nagle Ruggiero rzucił się na łóżko i wybuchnął gromkim śmiechem.
Zmiał się długo, aż Polly się zaniepokoiła. Potrząsnęła nim raz i drugi.
- Co cię bawi?
- Ja sam. Pierwszorzędny dowcip. Ale ze mnie idiota. Chciałem
znalezć coś nieistniejącego. Szukałem Sapphire, bo obiecała, że się
spotkamy. Po każdym pożegnaniu odchodziła pieszo, więc zakładałem, że
mieszka gdzieś w pobliżu. Pytałem o nią we wszystkich okolicznych
hotelach. Setki razy ją opisywałem, ale nikt nie widział takiej kobiety.
Przestałem jeść, myć się i golić, bo żal mi było czasu potrzebnego na
poszukiwania. Raz i drugi zdarzyło mi się spędzić noc poza hotelem. Po
tygodniu wyglądałem jak bezdomny włóczęga.
Przerażona Polly milczała.
- Wreszcie dałem za wygraną, spiłem się do nieprzytomności i
wylądowałem w izbie wytrzezwień. Rano wyrzucono mnie na bruk i
powiedziano, żebym przestał napastować przyzwoitych ludzi. Wróciłem
do kraju, ale historia wcale się nie skończyła. We śnie dalej szukałem
Sapphire, wydawało mi się, że znajdę ją na następnej ulicy, za następnym
95
RS
rogiem. A nigdzie jej nie było... Wreszcie uświadomiłem sobie, że nie
istnieje i przestałem o niej śnić. Gdy od ciebie dowiedziałem się o jej
śmierci, sny powróciły. Dziwne, prawda? Czasem boję się zasnąć, żeby
znowu nie biegać ulicami w poszukiwaniu tego, czego nie ma.
- Mów dalej - szepnęła Polly.
- W głębi duszy chyba znałem prawdę, ale nie chciałem przyjąć jej
do wiadomości. Teraz się na to zdobyłem i powinienem być zadowolony.
Jeśli było tak, jak mówisz, nie mam czego opłakiwać.
- Hm, dziwne - odezwała się Polly. - Oglądasz zdjęcia od kilku dni, a
olśnienie przyszło dopiero teraz. Dlaczego?
- Sam nie wiem. Faktycznie już wcześniej mogłem wyczytać prawdę,
ale widocznie nie byłem gotowy. Robiłem uniki i czepiałem się tego, w co
chciałem wierzyć.
- A jaka jest prawda? - zapytała nieśmiało.
- Beznadziejny bałwan padł ofiarą przewrotnej kobiety, bo był za
głupi i zbyt zarozumiały, żeby przejrzeć spryciarę na wylot. Sapphire
zachowywała się, jakbym był tym jednym jedynym, na którego od dawna
czekała, kochankiem, który spełni jej marzenia, mężczyzną, dla którego
warto żyć. Oczywiście wierzyłem jej, bo mi to schlebiało.
Polly nie mogła tego dłużej znieść. Objęła go i mocno przytuliła, a
on kurczowo się jej schwycił, jakby była jedyną deską ratunku na
wzburzonym morzu.
Nie odsunął się, co dodało jej odwagi. Przytuliła policzek do jego
głowy. Pragnęła, by uświadomił sobie, że jest młodą kobietą, a nie tylko
pielęgniarką. Jednocześnie bała się tego. Na moment zastygła w bezruchu i
96
RS
z gwałtownie bijącym sercem czekała na jego reakcję. Nie drgnął. Mus-
nęła ustami jego włosy, lecz też nie zareagował.
- Przestań - szepnęła.
- Co przestać?
- Nie zadręczaj się.
- Dobrze mi to zrobi. Za długo sobie pobłażałem. Czas spojrzeć
prawdzie w oczy. Paskudny ze mnie tchórz.
- Nie jesteś tchórzem. Potrzebowałeś dużo czasu, ale wyzwoliłeś się.
Sapphire trzymała cię na uwięzi. Złudzenie stało się trucizną, ale teraz
jesteś wolny.
- Wolny? - powtórzył, jakby nie rozumiał, co do niego mówi. -
Wolny... - Odsunął się i przez moment uważnie na nią patrzył. -
Uratowałaś mnie. Dziękuję.
- Nie ma za co.
97
RS
ROZDZIAA �SMY
Przez resztę nocy niespokojnie drzemała, a po przebudzeniu
pamiętała ostatnie słowa Ruggiera i nadał czuła uścisk jego dłoni.
Starała się nie myśleć o podnieceniu, jakie ją ogarnęło, gdy Ruggiero
leżał obok. Powtarzała sobie, że musi zachować emocjonalny dystans, lecz
nie udawało się. Za pózno na oszukiwanie się. W nocy uległa słabości,
pozwoliła, by współczucie przerodziło się w namiętność. Gdyby Ruggiero
zareagował inaczej...
Pozostał obojętny, nie zauważył zmiany, jaka w niej zaszła. Powinna
być zadowolona, ale uczucia okazały się silniejsze od rozsądku, ogarnęło
ją pożądanie.
A Ruggiero potrzebował wsparcia, którego tylko ona mogła mu
udzielić. Zawsze pomagała cierpiącym. Gdyby spotkali się, kiedy nosił
maskę playboya, nie poznałaby jego prawdziwego charakteru, wcale by jej
nie pociągał, traktowałaby go jak każdego innego pacjenta.
Jednak poznała jego prawdziwe oblicze, poznała jego cierpienie. Gdy
Sapphire ostatecznie zniknie, może w jego sercu znajdzie się wolne
miejsce.
- Bądz realistką - szepnęła. - Nie jesteś piękna, przestań marzyć o
tym, co nieosiągalne.
Mimo to umyła się i ubrała, wesoło nucąc. Po wyjściu z łazienki
usłyszała krzątaninę w kuchni.
- Zapraszam na śniadanie - zawołał Ruggiero.
- Chętnie skorzystam, bo zgłodniałam. Pomóc ci?
98
RS
- Nie, dziękuję. Siadaj przy stole i czekaj na obsługę. Obserwując ją
ukradkiem, szukał oznak zażenowania, lecz zachowywała się normalnie.
Widocznie w nocy poniosła go wyobraznia i tylko zdawało mu się, że
Polly pieszczotliwie go głaszcze, całuje w głowę. Ostatnio stale miał
halucynacje, zatem może to kolejne zwidy? Leżąc bez ruchu, czekał na
wyrazny znak.
- Przestań się zadręczać - szepnęła Polly.
Pocieszające słowa osoby zwyczajnie życzliwej, ale nie zakochanej.
Ogarnęło go rozczarowanie. Polly nic do niego nie czuła, zatem i on
musi nad sobą panować. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum