Lien Merete Zapomniany ogrĂłd 08 UwiÄziony ptak

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wszędobylskimi palcami.
Grzejąc dłonie o kubek z kawą, zapatrzyła się na
kartkę leżącą przed nią na kuchennym stole. Lsta spraw
do załatwienia przed świętami była już prawie skoń�
czona. Pomyślała o ślubie i o mieszkaniu, które miała
opuścić. Wkrótce miną dwa lata, odkąd wróciła do Kra-
ger�. Jakie to dziwne! Czuła się tak, jakby zupełnie
niedawno zeszła na ląd, a jednocześnie przeżyła tutaj
tyle, że wydawało jej się, iż ma za sobą całą wieczność.
Gdy postawiła stopy na trapie, przepełniały ją lęk
i niepokój i, jak się okazało, nie bez powodu. Trap
załamał się pod nią, odpowiednio spreparowany przez
człowieka, który postanowił się pozbyć spadkobierczyni
Wilhelma Augusta. Z winnym zetknęła się w kancelarii
Holsta podczas spotkania, w którym uczestniczyli rów�
nież Gerhard, Konstanse i Rebekka. Zycie potrafi płatać
ludziom niewiarygodne figle. Wtedy odniosła wrażenie,
że Edwin jest życzliwy i otwarty, natomiast Gerhard
przeraził ją swoim twardym odpychającym sposobem
bycia. W ciągu niespełna dwóch lat wszystko się od�
wróciło. Edwin sam się zdradził, gdy usiłował ją zabić po
raz trzeci, a teraz tkwił zamknięty w zakładzie dla psy�
chicznie chorych w Niemczech. Gerhard natomiast był
tym mężczyzną, którego pokochała i którego zamierzała
poślubić.
Edwin dobrze odegrał swoją rolę. Emily uznała go za
tego życzliwego spośród rodziny Lindemannów. To na
przykład on przywiózł do hotelu dwie olbrzymie choin�
ki. Mówił, że przysłała go babka, ponieważ w Hotelu pod
Białą Różą zawsze były dwa drzewka wycięte w lesie
należącym do Egerh�i, jedno w holu, a drugie w jadalni.
Emily wstała, żeby dolać sobie kawy. Czy w tym roku
babka również będzie pamiętała o choinkach? A może
jednak sama będzie musiała porozmawiać o tej sprawie
z Aronem 0stbye? Teraz to on był odpowiedzialny za
wybór odpowiednich drzew, ich ścięcie i transport do
hotelu. Potrzebowali też więcej drewna. Emily wes�
tchnęła. Lista spraw do załatwienia będzie musiała po�
czekać. Musi wybrać się na Egerh�i, zobaczyć, jak się
tam mają sprawy, dowiedzieć się, czy babka jest zado�
wolona z nowego zarządcy. Gerhard najwyrazniej na
razie nie zdobył żadnych szczególnych informacji na
jego temat.
Do kuchni weszła Margit, miała zarumienione poli�
czki. Albo z zimna, albo też po ożywionej rozmowie
z Iverem, pomyślała Emily.
- Dzień dobry, panno Egeberg.
- Dzień dobry, Margit. Czy Iver jest gdzieś w po�
bliżu? Muszę się wybrać na Egerh�i.
� Jest w drewutni. � Margit zaczerwieniła się jeszcze
bardziej i zaraz zaczęła myć ręce i wkładać fartuch.
- Klara prosiła, żebym zabrała się do makaroników.
- Makaroników?
- Tak, dziś na obiad podajemy jabłka z makaronika�
mi. Potrzebuję trochę madery.
- Butelka stoi w kredensie w jadalni, zaraz ci ją
przyniosę. - Skierowała się do drzwi, ale jeszcze się
odwróciła. - Przyjeżdżają dzisiaj nowi goście, dwie pary
małżeńskie.
Margit kiwnęła głową.
- I z tego, co zrozumiałam, w ciągu tygodnia przybę�
dą kolejni?
- Tak, w tygodniu świątecznym wszystkie pokoje
będą zajęte.
- A przecież pani wychodzi za mąż i bez tego ma
dość roboty. Ale może pani liczyć na nas - uśmiechnęła
się Margit.
- Wiem, wiem. Gdyby nie wy, musiałabym zamknąć
hotel na święta. Moja bratowa będzie zresztą tu przez
większość czasu.
- Tak, wspominała.
- Pomyślałam, że jutro powoli mogłybyśmy zacząć
piec ciasteczka na święta. Goście lubią świąteczne wy�
pieki do kawy.
Margit poświadczyła i sięgnęła po pojemniczek z wa�
nilią. Kiedy zdjęła pokrywkę, Emily poczuła słodki za�
pach i przez moment wydało jej się, że przypomina
sobie siebie jako małą dziewczynkę w tej kuchni. Suro�
we ciasto pachniało wanilią, a jej pozwolono wylizać
miskę. Czy to naprawdę wspomnienie stąd, czy też tyl�
ko ożywiona wyobraznia płata jej figle? Nie wiedziała.
Aron 0stbye stał kolo stajni wraz z kilkoma parob�
kami. Na widok Emily przeszedł przez podwórze, kieru�
jąc się ku białemu budynkowi dworu. Uniósł duży kape�
lusz z szerokim rondem i lekko się jej ukłonił.
- Witam we dworze, panno Egeberg! Przychodzi
pani w odwiedziny do babki czy na inspekcję?
Jego słowa wprawiły ją w zakłopotanie. Kryła się
w nich leciutka drwina.
- Mam kilka spraw - powiedziała. - Zwięta się zbli�
żają.
- Myśli pani o choinkach do hotelu? - spytał
z uśmiechem. - Babka pani już mi udzieliła szczegóło�
wych wskazówek. Zetniemy je po niedzieli i osobiście
dopilnuję, by stanęły tam, gdzie nakazuje tradycja.
Emily musiała się uśmiechnąć. A więc babka nie
zapomniała o choinkach.
- Przygotuję też świąteczny snopek zboża dla pta�
ków. Ma pani dosyć drewna, czy też mamy dostarczyć
sąg albo dwa?
- Dwa sagi się przydadzą - odparła zaskoczona tym,
jak szybko 0stbye zdołał zorientować się w obowiąz�
kach zarządcy. W każdym razie tych związanych z do�
stawami do hotelu.
- Dobrze. Pogoda się zmienia. Idzie mróz. Nie
zdziwiłoby mnie, gdyby do Nowego Roku fiord za�
marzł.
- Skąd może pan wiedzieć coś o pogodzie z takim
wyprzedzeniem? - spytała, zerkając na szare morze.
- Rozglądam się za oznakami zmian pogody w lesie
i obserwuję zwierzęta.
- Mam nadzieję, że dobrze się pan tu czuje? - po�
wiedziała niepewna, jak powinna odczytywać jego spo�
jrzenie.
- Bardzo dobrze, panno Egeberg. Cieszę się, że po�
stanowiłem ubiegać się o tę pracę, a pani zgodziła się
mnie zatrudnić. Nie pożałuje pani.
Emily miała szczerą nadzieję, że tak będzie. Przypo�
mniało jej się, co mówiła Klara o jego urodzie. Rzeczy�
wiście był tak pięknym mężczyzną, że wręcz trudno
było zachowywać się naturalnie w jego obecności. Czy
to mogło przysparzać problemów? Wszystko zależało od
tego, jakim właściwie był człowiekiem.
- Trochę się niepokoję o stan domu zarządcy - po�
wiedziała. - Holst mówił mi, że przez wiele lat stał
pusty, ponieważ prowadzeniem dworu zajmował się pa�
sierb mojego ojca, a on mieszkał we dworze.
- Cały czas reperujemy i ulepszamy, ale sam budy�
nek jest w zaskakująco dobrym stanie. - Znów się
uśmiechnął. - Tak już jest z dobrym rzemiosłem. Wpro�
wadziłem się tam już pierwszego dnia, chociaż pani
babka bardzo łaskawie zaproponowała mi pokoje we
dworze. Podoba mi się to, że domek leży trochę na
uboczu, na skraju lasu. Bardzo tam spokojnie.
Emily miała ochotę wypytać go, jak się zgadzają
z babką, lecz się nie odważyła. Już raczej wezmie babkę
na spytki.
- A więc wszystko w porządku - powiedziała dość
niejasno. Znów czuła się taka niedoświadczona i zagu�
biona, a od nowego zarządcy pewność siebie wprost biła.
- Tak. Pan Lindemann, pani przyszły mąż, zaglądał
tu kilkakrotnie. Wprowadził mnie w większość rzeczy.
I znów Emily nie wiedziała, co ten człowiek właś�
ciwie miał na myśli. Czy chciał jej powiedzieć, że wszyst�
ko toczy się właściwym trybem, czy też raczej napomy�
kał, że Gerhard sprawiał wrażenie podejrzliwego i chciał
go skontrolować? Trudno to było stwierdzić. Ci, którzy
nie znali Gerharda, często odnosili w stosunku do niego
mylne wrażenie.
- Jakże się cieszę, że cię widzę, Emily! Kazałam
zarządcy zająć się choinkami, jedną do holu, a drugą do
jadalni. To ostatnie święta, jakie spędzisz w hotelu,
moje dziecko. Musimy zadbać o to, by wszystko było jak
należy.
Emily nachyliła się i uścisnęła babkę. Potem się
odwróciła i przywitała z panną Jeppesen, która siedziała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum