Sandra Brown Meandry miĹoĹci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wrotem - zapewniła Meg.
- Jedzcie ostrożnie, macie mnóstwo czasu! - zawołał
za nimi Clif, kiedy wychodzili.
Kyla westchnęła, zirytowana. Mało brakowało, żeby
ojciec upozował ich tam, w holu, i posłał matkę po aparat,
by uwiecznić na kliszy to podniosłe wydarzenie. Trevor
wytwornym gestem otworzył przed nią drzwiczki, nie da�
jąc po sobie poznać, że cokolwiek między nimi zaszło.
- Wiem, że to nie jest randka, ale wolno mi chyba
zauważyć, że ślicznie wyglądasz? - próbował rozładować
atmosferę, obracając w żart krępujące zajście.
Doceniła jego starania.
- Dziękuję - odparła z uśmiechem, czując, że napięcie
opada.
- Nie ma za co.
Sięgnął do gałki radia, by nastawić muzykę, i odsłonił
przy tym ruchu sztywno wykrochmalony mankiet, spięty
elegancką spinką w kształcie kwadratowego hebanowego
oczka osadzonego w złotym obramowaniu.. Musiała przy�
znać, że miał nieskazitelny gust.
- Jak ci minął tydzień?
- Pracowicie - odparła Kyla wdzięczna za to zagaje�
nie, bowiem sama nie znajdowała jakiegokolwiek sensow�
nego wątku. Trevor natomiast z niewymuszoną swobodą
wciągnął ją w ożywioną rozmowę, toteż nim się spostrzeg�
ła dotarli na miejsce.
Otwarty przed dwoma laty Country Club w Chandler
mieścił się w nowoczesnym budynku z naturalnego ka�
mienia. Trevor poprowadził Kylę ścieżką wzdłuż pola gol�
fowego, wiodącego od parkingu do głównego wejścia.
Prawie przyzwyczaiła się do jego ramienia podtrzy�
mującego jej łokieć. Zupełnie jednak nie przywykła do
niespodziewanej bliskości jego twarzy przy swojej szyi.
- Tym razem się nie mylę. To jest twój zapach, a nie
kwiatów. Fantastyczny.
- Dziękuję - wybąkała otumaniona tą wyszukaną
wytwornością, nieodpartym zmysłowym urokiem, znie�
walającą męską siłą. Nie bała się, lecz czuła się zagro�
żona. Wmawiała sobie, że to jedynie czysta ciekawość,
a nie pobudzenie zmysłów, wywołuje ów stan obezwład�
nienia.
Goście raczyli się koktajlami przed rozpoczęciem wła�
ściwej uroczystości w sali, której okna wychodziły na pole
golfowe i basen. Gwar rozmów zagłuszał dzwięki popu�
larnej melodii, które dobiegały z podium w rogu pomiesz�
czenia, gdzie ulokowano kilkuosobowy zespół muzyków.
- Czego się napijesz? - Trevor niemal wykrzyczał to
pytanie prosto do jej ucha.
- Wody sodowej z limonką - odpowiedziała równie
wytężonym głosem. Skinął głową i zaczął torować sobie
drogę w stronę baru, zostawiając za sobą wonną smugę
wody kolońskiej. Kyli podobał się ten czysty, orzezwia�
jący zapach z nutką cytryny. Z uznaniem szacowała do�
skonały krój szytego na miarę garnituru, kiedy...
- Kyla Stroud! Mówiłam Herbiemu, że to ty. Jakże
miło cię widzieć, moja droga.
- Dobry wieczór państwu.
- Jak miewają się rodzice?
- Bardzo dobrze, dziękuję.
- A twój mały?
- Och, straszny z niego psotnik. - Roześmiała się
miękko. - Nie sposób za nim nadążyć.
- Kyla, twój drink. - Przyjęła z rąk Trevora szklanecz�
kę z wodą sodową; wyrażające zaskoczenie twarze po�
twierdziły jej najgorsze obawy.
- Dziękuję, Trevor. Pozwól, że ci przedstawię: pań�
stwo Baker. Pani Baker uczyła mnie w siódmej klasie
angielskiego. Pan Baker jest właścicielem towarzystwa
ubezpieczeniowego. Trevor Rule - dokonała prezentacji
swojego towarzysza.
- Rule, Rule - powtarzał pan Baker, potrząsając dłonią
Trevora. - Ach, tak, Rule Enterprises! Przedsiębiorca bu�
dowlany? Widziałem reklamy pana firmy.
- Tak, założyłem niedawno własne przedsiębiorstwo.
- Nie mógł pan wybrać lepszego miejsca. Niegdyś
Chandler było ospałą mieściną. Ale dzisiaj wszystko wy�
gląda inaczej. Wstąpił pan do Izby Handlowej w ubiegłym
tygodniu, jak mi się zdaje?
- Zgadza się.
- Cieszę się. Zasiadam w komisji członkowskiej.
W trakcie tej wymiany zdań pani Baker świdrowała
młodych przenikliwym spojrzeniem, jak gdyby w oczach
miała zainstalowany rentgen.
- Znaliście się przedtem?
Kyla nie dowiedziała się, przed czym, bowiem Trevor
przerwał tę wnikliwą lustrację.
- Proszę wybaczyć, ale ktoś czeka, żeby poznać Kylę.
- Skłonił się Bakerom uprzejmie, Kyla posłała im mdły
uśmiech i dała się poprowadzić w drugi koniec sali. -
Wiem, że czujesz się nieswojo, kiedy widzą nas razem.
- Nie o to chodzi. Denerwują mnie te wszystkie plotki
i komentarze.
- Skąd wiesz, o czym plotkują?
- Nietrudno zgadnąć. Pora już, żeby młoda wdowa
zaczęła bywać w towarzystwie", albo: Za wcześnie jesz�
cze, żeby wdowa zaczęła bywać w towarzystwie". Rodzi�
ce zaś zachowują się tak, jak gdyby na gwałt chcieli po-
zbyć się z domu najstarszej córki, by móc wydać za mąż
pozostałe sześć.
- Nie jest tak zle - zaśmiał się Trevor. - Zanadto bie�
rzesz to sobie do serca.
- Nie zdziwiłabym się wcale, gdybyś miał tego dosyć.
- Ale nie mam dosyć.
- Odnoszę wrażenie, że moi znajomi przemienili się
w szpiegów i plotkarzy.
- Za bardzo przejmujesz się tym, co sobie ludzie po�
myślą.
- Wiem. Nie wydaje ci się, że wszyscy się na ciebie
gapią jak na manekin w witrynie sklepowej?
Trevor spoważniał.
- Nie obchodzi mnie to, co ludzie gadają o mnie. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum