Jerzy R. Nowak Kogo MuszÄ PrzeprosiÄ Ĺťydzi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Reyniera zamordowano 52 dzieci i rozcięto brzuchy 25 cię\arnych kobiet. Licznym Arabom, masakrując ich,
obcięto genitalia. Jacąues de Reynier z obrzydzeniem wspominał, jak izraelska dziewczyna pyszniła się przed
nim swym no\em ociekającym krwią (por. The Globe and Mail z 2 maja 1998 r. Zob. równie\ opisy masakry
w ksią\ce D.A. Mc Gowana i M.H. Ellisa Remembering Deir Yassin , New York 1998, s. 48,49,51).
Oficjalne władze izraelskie formalnie odcięły się od rzezi w Deir Yassin. Premier Izraela Ben Gurion
publicznie nazwał Begina Menachemem Hitlerem . [41] Niemniej Izraelczycy zrobili wszystko, aby
maksymalnie wykorzystać dla swych interesów psychologiczne efekty masakry, puszczając pogłoski o
czekających Arabów dalszych rzeziach. Rezultatem był straszny exodus Arabów. 750 tysięcy Arabów w panice
opuściło swoje domy, uciekając z terenów Palestyny przed wojskami izraelskimi. Izrael przeprowadził w ten
sposób ogromną czystkę etniczną, zagarniając na trwałe ziemię i mienie setek tysięcy uchodzców arabskich.
Jeszcze w kilkanaście lat pózniej Begin pysznił się efektami masakry Arabów w Deir Yassin. Twierdził, \e nie
byłoby państwa Izrael bez zwycięstwa w Deir Yassin. Pisał: Ogarnięci trwogą Arabowie uciekali, krzycząc
Deir Yassin (M. Begin The Revolt. The Story of the Irgun , Tel Awiw 1964, s. 162).
Masakra w Deir Yassin wywołała oburzenie światowej opinii publicznej. Grupa czołowych
intelektualistów \ydowskiego pochodzenia (m.in. Albert Einstein i Hannah Arent) napiętnowała Begina w liście
otwartym, opublikowanym w New York Times z 4 grudnia 1948 r. jako faszystę, a jego partię jako
faszystowską. Niemniej w Izraelu nigdy nie ukarano sprawców rzezi Arabów w Deir Yassin, a główny
odpowiedzialny za nią - M. Begin - został w wiele lat pózniej nawet premierem Izraela. Dodajmy, \e
odpowiedzialność za rzez w Deir Yassin obcią\ała równie\ innego pózniejszego premiera Izraela - Icchaka
Szamira. W rzezi wzięły bowiem udział równie\ zbrojne grupy związanego z nim Stern Gangu.
Kolejne dziesięciolecia przyniosły szereg dalszych masakr bezbronnych cywili arabskich, głównie
wieśniaków i to ju\ nie przez zbrojne grupy terrorystów typu Irgunu i Stern Gangu, lecz przez \ołnierzy
regularnej armii izraelskiej.
Jednym z przykładów takich masowych zbrodni na Arabach był mord w wiosce Kafr Kasim 29
pazdziernika 1956 r. śołnierze izraelscy wystrzelali tam z karabinów maszynowych 49 arabskich wieśniaków, w
tym 14 kobiet i małe dzieci w ramionach matek. Major Szmul Maliński, dowódca batalionu stra\y pogranicznej,
który wydał rozkaz strzelania, pouczał \ołnierzy: Nie ścierpię mazgajstwa! Zapytany, jak nale\y postąpić z
kobietami i dziećmi, major odpowiedział: Niech Allach lituje się na ich duszami. Według ksią\ki obiektywnego
\ydowskiego badacza konfliktu blisko-wschodniego Alfreda M. Lilienthala Druga strona medalu (Warszawa
1965, s. 298). Sąd [42] Najwy\szy Izraela wydał łagodne wyroki na wszystkich wojskowych winnych masakry
w Kafr Kasim, a w końcu ju\ po roku zostali zwolnieni w ramach amnestii. Natomiast nigdy nie ukarano spraw-
ców wymordowania w 1956 r. przez Izraelczyków kilkuset jeńców egipskich. Ujawnione w 1995 r. fakty
obcią\ały szereg wy\szych wojskowych i polityków izraelskich, w tym dowódcę 890. batalionu w 1956 r., a
pózniej członka parlamentu Rafaela Ejtaniego, generała Ariela Szarona i ówczesnego szefa sztabu, a pózniej
premiera Izraela Icchaka Rabina (według E. Barbura Przerwane milczenie , Gazeta Wyborcza z 18 sierpnia
1995 r.).
Ariela Szarona, obecnego premiera Izraela, obcią\a równie\ parę innych masowych zbrodni na
Arabach. Według ksią\ki byłego agenta Mossadu Victora Ostrowskiego i Claire Hay By Way of Deception
(New York 1990, s. 317): Ariel Szaron ju\ jako 25-letni dowódca dowodził raidem kommanda, które zabiło
grupę niewinnych Jordańczyków, zmuszając premiera Ben Guriona do publicznych przeprosin. Sumienie
Szarona najbardziej obcią\a jednak dokonana przy jego przyzwoleniu i wsparciu ludobójcza masakra w dwóch
obozach uchodzców palestyńskich: Sabrze i Szatili w 1982 r. Libańscy falangiści wymordowali wówczas w
bestialski sposób ponad 1000 bezbronnych Palestyńczyków: kobiet, starców i dzieci. Dowodzone przez gen. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum