Heath_Lorraine_ _Ta_jedna

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

był mnie poślubić i obdarzyć mnie dziećmi w zamian za
pieniądze, które chciał przeznaczyć na odnowienie swego
majątku. Nie pozostaje mi nic innego, jak zostać przy nim
i pomóc mu w tym tak, jak potrafię.
- A jeśli on wcale nie chce twojej pomocy? - spytała
Lauren.
- Mężczyzni często nie wiedzą, czego chcą. Poza tym
mam dla niego sporo uczucia. Są chwile... - urwała. Jak ma
to jej wyjaśnić?
- Co? Dokończ - domagała się Lauren.
- Chwile, kiedy tak na mnie patrzy, jakbym coś dla nie�
go znaczyła.
- Oczywiście, że tak jest... jeśli ma choć odrobinę rozu�
mu. Dlaczego z uporem twierdzisz, iż żaden mężczyzna
nie może cię pokochać?
- Bo to jeszcze nigdy nie miało miejsca.
Samotność zżerała Georginę jak rdza zżera metal. De-
von nie pojawiał się od trzech dni, od chwili, gdy praw�
nik pośpiesznie opuścił ich dom.
Przesiadywała w swojej sypialni, czekając, aż mąż zło�
ży jej wizytę. Daremnie.
Noc po nocy słyszała, jak krąży po korytarzu, a potem
wraca do swojego pokoju. Jak to dobrze, że mają osobne
sypialnie.
Twarz, którą widziała, patrząc w lustro, nie budziła
w niej zadowolenia. Pod jej spuchniętymi powiekami po�
jawiły się ciemne półkola. Miała na sobie tę niebieską suk�
nię, która tak przecież podobała się Devonowi. Może to
ułatwi rozmowę.
Zebrawszy całą swoją odwagę, opuściła sypialnię i ru�
szyła do biblioteki.
Spod zamkniętych drzwi wydobywała się cienka smuż�
ka światła. Z początku zamierzała zapukać, ale wolała nie
dawać mu okazji, by odprawił ją z kwitkiem. Ujęła chłod�
ną klamkę, nacisnęła ją, weszła do pokoju i zamarła.
Jej mąż, jej drogi małżonek znajdował się w pożałowa�
nia godnym stanie.
Podniósł na nią oczy, które były równie opuchnięte
i zaczerwienione jak jej. Twarz ocieniała mu gęsta broda.
Włosy... zazwyczaj tak starannie uczesane... sterczały
w dzikim nieładzie, tak jak gdyby niejeden raz rozpaczli�
wie je targał. Biała, luzna koszula była częściowo rozpię�
ta i tak pognieciona, jakby przespał w niej kilka nocy.
Na biurku walały się w nieładzie rozmaite papiery i do�
kumenty.
Z westchnieniem odchylił się na oparcie skórzanego fotela.
- Czego sobie życzysz, hrabino}
Znużenie, jakie zabrzmiało w jego głosie, pomogło jej się
opanować. Cicho zamknęła za sobą drzwi i podeszła do niego.
- Musimy porozmawiać.
- Tak, chyba musimy.
Starając się zachować spokój, usiadła w fotelu naprze�
ciw niego.
- Czego się dowiedziałeś?
- %7łe twój ojciec istotnie zdołał w jakiś sposób stracić
wszystko.
Serce w niej zamarło. Jak ojciec mógł wrócić do hazar�
du, skoro wiedział, ile nieszczęścia mogło to przynieść? Dla�
czego ryzykował? A ona sama najwyrazniej w świecie nie
zdawała sobie sprawy z rozmiarów jego obsesji. Tymcza�
sem wystarczyło, że zobaczył karty, i całkiem stracił głowę.
Devon pochylił głowę i potarł sobie kark. Georgina po�
prawiła się w fotelu.
- Czy nie mógłbyś wyjaśnić, że nie jesteś odpowiedzial�
ny za jego długi?
Podniósł oczy i przeszył ją lodowatym spojrzeniem.
- Dostałbym cały jego majątek, skarbie. Nie mogę więc
teraz nie spłacić jego długów.
- Ale jeśli powiedziałbyś tym, którym był winien pie�
niądze, że nie masz ich z czego spłacić...
Uderzył pięścią w blat biurka tak mocno, że, zaskoczo�
na, podskoczyła jak marionetka, poderwana nagłym
szarpnięciem.
- Nikt nie powinien wiedzieć, że brak mi pieniędzy -
wyskandował.
- Gdybyśmy nie byli małżeństwem, nie musiałbyś
przejmować się jego długami, prawda?
- Ale jesteśmy po ślubie.
- Moglibyśmy się rozwieść.
Spojrzał na nią gniewnie.
- Mężczyzni w mojej rodzinie nie dopuszczają do skanda�
lu związanego z kosztownym i czasochłonnym rozwodem.
- Mój ojciec wyrządził ci szkodę. Nie dotrzymał dane�
go słowa. Ludzie na pewno okażą zrozumienie, jeśli wy�
jaśnisz, co się stało i dlaczego mnie porzucasz.
- Wielki Boże. Każde zdanie, które wypowiadasz, jest jesz�
cze gorsze niż poprzednie. - Podniósł się powoli, oparł dłonie
na biurku i pochylił się ku niej. - Dopóki ja chodzę po tym
świecie, nikt nie ma wiedzieć o tej katastrofie. Znajdę jakiś spo�
sób, żeby naprawić naszą beznadziejną sytuację finansową.
- Gdyby tak było, nie musiałbyś uciekać się do małżeń�
stwa ze mną.
Wyraz kapitulacji, jaki pojawił się na jego twarzy, spra�
wił, że pożałowała swoich słów, ale przecież musi mu wy�
jaśnić, że nie mogą pozostać razem.
- Porzuć tę swoją dumę - zaczęła prosząco. - Na pew�
no zdołamy znalezć jakieś wyjaśnienie tej katastrofy, któ�
re obciąży tylko mnie, a ty nie będziesz musiał brać na
siebie jego długów.
- Zapewniam cię, skarbie, że zobowiązania twojego oj�
ca to najmniejszy z moich problemów. Pakuj się. Rano
wyruszamy do Huntingdon. Poleciłem mojemu pełno�
mocnikowi, żeby wystawił na sprzedaż ten dom. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum