White Feather Sheri Dwa Ĺwiaty

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Wzrok Walkera przyciągnęła fontanna, znajdująca się
w centralnym punkcie ogrodu. Wyglądała trochę jak stud�
nia życzeń, ale wiedział, że nie ma się co łudzić.
Wyjaśnił całą sytuację mamie, ale ona nie zaoferowała
pomocy. Nie powiedziała, że zrobi cokolwiek.
- Chciałbym, byś przekonała Tamrę, że powinna się do
mnie wprowadzić - powiedział, marszcząc brwi i wbijając
wzrok w fontannę.
Rodzina zięb kąpała się w niej, rozpryskując wodę i wy�
glądając na zdecydowanie za bardzo szczęśliwą.
- Och, kochanie... Nie mogę tego zrobić.
- Dlaczego? Bo myślisz, że ona ma rację? %7łe to ja powi�
nienem się przeprowadzić?
- Tu nie chodzi o to, kto miałby się przeprowadzić. Tu
chodzi o dwoje ludzi, którzy muszą nauczyć się rozwiązy�
wać problemy wspólnie.
- Aatwo ci powiedzieć.
- Nie. Dla mnie to w ogóle nie jest łatwe. Kocham ciebie
i Tamrę. Chcę, żebyście obydwoje byli szczęśliwi.
- No cóż, więc nie jesteśmy. Unieszczęśliwiamy siebie na�
wzajem.
Mary westchnęła.
- Kiedy byłeś małym chłopcem i byłeś smutny, kładłeś
mi głowę na kolana. Ale teraz jesteś dorosły i nie wiem, jak
sprawić, żebyś poczuł się lepiej.
- %7łałuję, że nie jestem już dzieckiem. %7łycie było wtedy
prostsze.
- Tak myślisz? - zapytała.
- Nie. - Jego życie nigdy nie było łatwe, zwłaszcza po
stracie rodziców. Spojrzał Mary w oczy, przez chwilę czu�
jąc pokusę położenia głowy na jej kolanach, cofnięcia się
w czasie i rozpoczęcia wszystkiego od nowa. %7łałował, że
jej nie pamięta, że jego wspomnienia są takie niepełne. No�
sił nawet zdjęcie rodziny w portfelu, ale to go nie zmieni�
ło. Nie odnowiło jego tożsamości. - Nawet nie wiem, kim
teraz jestem.
Dotknęła jego policzka.
- Jesteś mężczyzną, którego kocha Tamra.
- Ale to boli, mamo.
- Wiem. - Gładziła go dłonią po twarzy. - Ona też
cierpi.
- A ja obiecałem jej, że tak się nie stanie.
- Jeśli będziesz wytrwale szukał, w końcu znajdziesz roz�
wiązanie. Spójrz na Charlotte i Alexandra. Zobacz, jak im
udaje się żyć razem. - Opuściła rękę. - On ma winnice
i dom we Francji, ale postanowił zostać w Ameryce, do�
póki Charlotte nie Będzie gotowa się przeprowadzić. A na�
wet wtedy wciąż będą mieli ten dom. Wciąż będą związani
z Napa Valley.
- To nie to samo.
- Owszem, to samo. Tylko że jesteś zbyt zagubiony, żeby
to dostrzec. Daj sobie trochę czasu. Przemyśl to. Pogódz się
sam ze sobą. I ze wszystkim i wszystkimi wokół ciebie, jeśli
tak będzie trzeba.
To była dobra rada. Prosto z serca. Ale Walker nie wie�
dział, jak wprowadzić ją w życie. Mimo że jego życie nie
było idealne, inne kłopoty nie mogły się równać z tym, co
działo się między nim i Tamrą.
Nie zastanawiając się, położył się i oparł głowę na kola�
nach Mary. Kiedy dotknęła jego policzka, zamknął oczy.
- Nie chcę, żeby Tamra wyjeżdżała.
- Ona też nie chce cię stracić. Ale jest równie zagubio�
na jak ty.
- Nigdy nam się nie uda znalezć rozwiązania.
- Uda wam się - powiedziała jego matka. - Jeśli kochacie
się wystarczająco mocno, uda się.
ROZDZIAA JEDENASTY
W dzień wyjazdu Tamra obudziła się, kiedy zamglone
światło poranka zaczęło wpływać do sypialni.
Przewróciła się na bok i spojrzała na Walkera. Wciąż
jeszcze spał. Miał na sobie bokserki, a jego włosy rozrzu�
cone były na poduszce. Jednym ramieniem zakrywał twarz,
a kołdra przykrywała go tylko do bioder.
Chciała przysunąć się bliżej, dotknąć go, przytulić, trzy�
mała się jednak na dystans. Mimo że wciąż dzielili to samo
łóżko, nie kochali się od tamtej fatalnej nocy w San Fran�
cisco.
Nocy, której go straciła.
Wiedziała, że to jej wina. Odrzuciła zaproszenie Walke�
ra. Odmówiła jego prośbie, żeby dzieliła z nim życie. I te�
raz płaci za to cenę.
Walker poruszył się przez sen, odsuwając ramię i odsła�
niając twarz.
Tamra naciągnęła na siebie kołdrę, próbując się roz�
grzać.
Znów się poruszył, a kiedy otworzył oczy, jej serce nie�
omal się zatrzymało.
- Cześć - powiedziała, nie znajdując lepszego powitania.
- Cześć. - Nie uśmiechnął się.
Przez kilka ostatnich dni prawie nie rozmawiali. Jednak
żadne z nich nie zaproponowało, że powinni spać w oddziel�
nych sypialniach.
Pozostanie w tym samym łóżku było szaleństwem, wie�
działa o tym, ale taki był ich wybór. W ten sposób karali
samych siebie.
Spojrzał na zegarek.
- Jest wcześnie.
Wiedziała, co miał na myśli. Za wcześnie, żeby szykować
się na lotnisko.
- Chcesz kawy?
- Tak, poproszę. - Usiadł i przygładził włosy.
Zauważyła, że od kilku dni się nie golił.
- Jesteś głodny? - zapytała.
- Nie bardzo. A ty?
- Nie, ale zrobię kilka tostów. Nie lubię pić kawy na pu�
sty żołądek.
- Ja też nie.
Kiedy wstawała z łóżka, czuła, że on się jej przygląda.
Miała ochotę chwycić szlafrok i zakryć koszulkę nocną, ale
nie miała żadnego pod ręką. Wyszła więc z sypialni z biją�
cym sercem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Archiwum